De Nederlanders

Mei 2012, Hanoi

Je had het misschien in de vorige update verwacht - of misschien helemaal niet, aangezien ik in Vietnam woon- maar: Koninginnedag! Die ene dag in het jaar dat de straten in Nederland Oranje kleuren. Dankzij de toch aanzienlijke hoeveelheid Hollanders hier in Hanoi, werd er ook door en voor ons een feestje gevierd. Weliswaar niet op 30 april, want dat was voor de Vietnamezen al een nationale feestdag - te weten: de dag dat Noord- en Zuid-Vietnam hereningd werden - maar op 5 mei. Al ruim van te voren waren we uitgenodigd door de Nederlandse ambassade en konden er speciaal voor deze gelegenheid gemaakte T-shirts besteld worden.

Op een bijzonder zonnige zaterdag kwamen er zo'n 50 Nederlanders bijeen op de volledig versierde binnenplaats van een tempeltje. Overal hingen oranje en rood-wit-blauwe vlaggetjes en doeken, en er was zelfs een kleine vlooienmarkt met Nederlandse boeken, strips, games, speelgoed en de gebruikelijke  overige troep waarvan ook de huidige eigenaren niet wisten wat ze ermee moesten. Voor de entreeprijs van nog geen 4 euro kon je er onbepertk bier drinken (of limonade of water ofzo, maar wat moet je daar nu mee?), werden er zo nu en dan bitterballen rondgebracht en 's avonds was er een klein buffet met o.a. worst en friet. Al het goede van thuis! Voor verder vermaak werden er spelletjes georganiseerd, zoals een "Ik houd van Holland"-stijl quiz mét prijzen, en een Idols-achtige talentenshow. Er was een protestlied van een stel hippies, een schattig broer-zus akkoestisch duo, en zelfs een 'laten we gewoon allemaal op het podium gaan staan!' dansnummer. De jury van dit spectakel bestond uit de Nederlandse ambassadeur in Hanoi en overwachts hoog bezoek: Prins Willem-Alexander en Prinses Maxima. Dit koppel arriveerde later in de middag, geheel in stijl - een dikke Mercedes met een Nederlands vlaggetje erop - en werd hartelijk ontvangen door de alle aanwezigen. Na het gebruikelijke handjes schudden en een korte toespraak van Willem, voegden zij zich bij het gezelschap en bleven de hele dag in hun rol. Een mooi gezicht, maar ik had toch wel een beetje medelijden met de man die met 35°C in een strak pak moest rondlopen.

Wij zijn jammer genoeg niet tot 's avonds gebleven, want we hadden al een andere aparte afspraak staan: pyjama feestje in de openlucht restaurant-bar. De wat? Tja, de locatie is lastig in één woord te omschrijven. Stel je het volgende voor: een grote open plek gevuld met kleine plastic tafeltjes en stoeltjes met enkel een dak erboven, waar men heel erg goedkoop bier schenkt en vaak ook wat eten serveert. Dat is een "bia hơi" (te vertalen als 'vers bier') en je vindt dit soort plekken overal in de stad. Ik denk dat er haast wel evenveel bia hơi zijn als karaokebars; d.w.z. zowat één of meer per straat. Nu is het hier in Hanoi vrij normaal om mensen in hun pyjama's over straat te zien lopen, of op scooters te zien zitten, in pjama boodschappen doende of ergens wat aan het drinken. Vandaar dat mijn huisgenoot en ik met een aantal vrienden op het idee waren gekomen om ons eens als locals te gedragen en allemaal in pyjama én 10 cent plastic slippers (ook deel van de standaard outfit in Hanoi) naar een bia hơi te gaan. Hoe hilarisch wij het zelf ook vonden, de mensen daar keken er eigenlijk nauwelijks van op. In die buurt kwamen doorgaans al genoeg buitenlanders, en zoals gezegd is dronken worden in je pyjama sowieso niet heel bijzonder.  Ook hier was Nederland trouwens niet enkel door mij vertegenwoordigd; een stille noorderling die wij een maand eerder ontmoet hadden tijdens een van onze toertochtjes, was ook uitgenodigd. Ik heb echter –om gezichtsverlies te voorkomen- geen foto’s geplaatst van de andere aanwezigen die avond. Het zou toch maar wat vreemd zijn als mijn huisgenoot plots zijn pyjama foto’s op het internet vindt. 

Ook deze maand was er buitenlands bezoek. Niet uit een andere Aziatisch land dit keer, maar uit mijn vertrouwde thuisland. Iemand die ik via-via-via-via ken. Zij kwam voor vijf weken naar Vietnam, zonder vaste plannen en ik mocht zolang zij in deze stad en omstreken was, voor gids spelen. Dat kwam erop neer dat ik wederom de bekenden toeristenplaatsen af zou gaan, maar de kans om weer eens een hele middag Nederlands te kunnen praten maakte veel goed. Ik vond de avonturier, Els, uiteindelijk wandelend langs de oevers van het West Meer, omdat het cafeetje waar we afgesproken hadden toch moeilijker te vinden bleek voor de taxi dan verwacht. Dankzij de regenbuien die in de week ervoor Hanoi dagelijks poogden schoon te spoelen, was het weer gelukkig aangenaam koel. Een uur of wat later vertrokken we op de scooter –zoals het hoort– naar de eerste bezienswaardigheid: de Tempel van Literatuur. Weer op weg naar de uitgang kreeg ik een telefoontje van mijn vriendin. Toevallig hield een vriend van Dung die dag een verjaardagsfeestje in een lokale eetgelegenheid, en was ook Els van harte welkom om mee te genieten van het eten, het bier en het vriendelijk schreeuwende gezelschap. Zij vertrok daarna op verschillende tochten door het noorden van Vietnam, maar kwam daartussen steeds even terug in Hanoi, waar we dan weer wat gingen drinken. Zo zijn we ook nog naar het Museum van Volkenkunde geweest (zeker één van de beste musea in de stad) en hebben we een middagje geklets met het personeel van de bank over reischeques. Supergezellig.